دل های پاک.

برای متن کامل روی ادامه مطلب کلیک کنید.

ابرها رفتند و آسمان سهم تو شد خورشید.
اما من هم از این آسمان سهمی دارم. سهم مرا هم بده. من دختر آسمانم اما مردمان
خاکی زمین در قلب یخ زده خود جایی برای آسمانی ها ندارند. پشتت را به من نکن
خورشید. طلوع کن. من اینجا دل به فانوس خوش نکرده ام. بر من بتاب.

سالهاست
بند کفشهایم را خودم نبسته ام خورشید! که پاهای
ناتوان من نیازی به کفش ندارد. سالهاست پشت پنجره چشم انتظار مانده ام تا شاید
نسیمی با بوی مادر کنار تختم بیاید و رویاهایم را نوازش دهد.

چرا
اینگونه نگاهم می کنی خورشید؟

چرا
اینگونه نگاهم می کنی خورشید؟ نسوزان دل دختر کوچک آسمان را. نه گذشته ام را می
دانم و نه آینده را. من فقط یک دریا محبت را آموخته ام. بیا با هم غرق شویم.

دیگر
نامه هایم را برای هیچ کس نمی خوانم، خورشید! می دهم دست خودت تا آنها را به دست
خدا برسانی.


خدا
خیلی مهربان است می دانم. هر شب قاصدک ها را به خوابم می فرستد تا حرف های دلم را
سوار بر قاصدک های خیالم به آسمان بفرستم.

خدایا
کنارم بمان، فراموشم نکن - طاقت نمی آورم. من دختر
تنهای آسمان هستم که آدم بزرگ ها مرا معلول می نامند.

اینجا
چشمان هیچ کس روشن نیست. خدایا هوای شهر خاکستری است یا چشمان من؟

خدایا
خسته ام. از تمام چشم هایی که بیهوده بازند. از خودم. خانه، خیابان!

خدایا
چقدر بنویسم زندگی؟ یکبار زندگی برای من نوشت؟ گفت بمان؟ یکبار دستش را روی پاهای
معلولم کشید؟ نمی دانم زندگی می داند یا نه؟ نمی دانم می داند که من از پشت میله
های سفید رنگ تختم هر شب خدا را ملا قات می کنم؟ نمی دانم می داند که من هر شب دست
خالی به تماشای خدا می روم و تمام شب تاب ها برای دست های خالی من دعا می کنند؟

نمی
دانم خورشید، تو می دانی یا نه؟ من هیچ وقت کنار خاطر ه ها گریه نمی کنم.

غمگین
نباش. خدا همیشه به من صبر می دهد.

به
مادر بگو خورشید. بگو اینجا یادآوری روزهایی است که نبودی. بگو اینجا بهترین ترانه
های مادر را کسی در گوشم زمزمه می کند که مادرم نیست و نامه هایی که هر خطش با خون
دلم رنگ می شود با دستان او برای خدا می نویسم.

و
خاکستر نامه هایم را هر شب در عقیق چشمان ماه می بینم. می بینم که نامه هایم آنقدر
سوزناک است که در قلب نقره ای ماه می سوزد.

به
نبودنت سوگند مادر کسی شبیه تو دست از خیالم برنمی دارد. او را هر روز در خانه بچه
های آسمان می بینم که با چشمانی که از آینه پاکترند نگاهم می کند.

دستان
ناتوانم را در دست می گیرد و پاهای معلولم را در آغوش می گیرد.

این
انتهای تمام نامه های عاشقانه ام بود مادر!

حالا
دختری که پلک هایش برای دیدنت تکان نمی خورد، میان خانه ای که به رنگ آسمان است به
انتظارت نشسته، به گمانت می توانم فراموشت کنم مادر! می دانی ندیدنت خنجری است که
تکه تکه می کند، تمام وجودم را!

وسالها
بعد قلبی پاره پاره هنوز برای تو می تپد و دختری شبیه من هر شب برایت لا لا یی می
خواند. نمی دانم مادر تو مرا نمی خواستی یا زندگی؟ نمی دانم کدامتان نامهربانتر
بودید؟ نمی دانم معلول بودنم برای تو سخت تر بود یا برای زندگی اما آن شب که برای
خورشید درد دل می کردم شنیدم که گفت:

شب
عاشق نگاه توست

خدا،
فقط پناه توست.

بمان
بهترین من

بمان
زمین سرای توست.

پس
می مانم مادر، می مانم و با تن رنجور و ناتوانم به جنگ زندگی می روم، می مانم و به
خاطر بودنم و شب خدا را شکر می کنم. او تنها کسی است که تمام شب با دقت به حرف
هایم گوش می دهد او تمام آرامش من و قدرت پاهای ناتوانم است.

یادت
نرود مادر

خدا
همیشه به من صبر می دهد.

در
گوشه ای از شهرمن، خانه کوچکی هست که ساکنانش آن را به آسمان پیوند زده اند. اگر
روزی از بی مهری مردمان زمین دلت گرفت، سری به آسمان بزن که در آن خانه کوچک ،
آسمان بی صبرانه چشم انتظار توست.

من
هم در یک ظهر گرم تابستان، کوچه پس کوچه های قیطریه را طی کردم و در یک بن بست
خلوت زنگ خانه بچه های آسمان را به صدا

در آوردم. بچه های
آسمان، معلولین جسمی و ذهنی هستندکه در آن خانه کوچک گرد هم آمده اند

افزودن شرح

ابرها رفتند و آسمان سهم تو شد خورشید. اما من هم از این آسمان سهمی دارم. سهم مرا هم بده. من دختر آسمانم اما مردمان خاکی زمین در قلب یخ زده خود جایی برای آسمانی ها ندارند. پشتت را به من نکن خورشید. طلوع کن. من اینجا دل به فانوس خوش نکرده ام. بر من بتاب. سالهاست بند کفشهایم را خودم نبسته ام خورشید! که پاهای ناتوان من نیازی به کفش ندارد. سالهاست پشت پنجره چشم انتظار مانده ام تا شاید نسیمی با بوی مادر کنار تختم بیاید و رویاهایم را نوازش دهد. چرا اینگونه نگاهم می کنی خورشید؟ نسوزان دل دختر کوچک آسمان را. نه گذشته ام را می دانم و نه آینده را. من فقط یک دریا محبت را آموخته ام. بیا با هم غرق شویم. دیگر نامه هایم را برای هیچ کس نمی خوانم، خورشید! می دهم دست خودت تا آنها را به دست خدا برسانی. خدا خیلی مهربان است می دانم. هر شب قاصدک ها را به خوابم می فرستد تا حرف های دلم را سوار بر قاصدک های خیالم به آسمان بفرستم. خدایا کنارم بمان، فراموشم نکن - طاقت نمی آورم. من دختر تنهای آسمان هستم که آدم بزرگ ها مرا معلول می نامند. اینجا چشمان هیچ کس روشن نیست. خدایا هوای شهر خاکستری است یا چشمان من؟ خدایا خسته ام. از تمام چشم هایی که بیهوده بازند. از خودم. خانه، خیابان! خدایا چقدر بنویسم زندگی؟ یکبار زندگی برای من نوشت؟ گفت بمان؟ یکبار دستش را روی پاهای معلولم کشید؟ نمی دانم زندگی می داند یا نه؟ نمی دانم می داند که من از پشت میله های سفید رنگ تختم هر شب خدا را ملا قات می کنم؟ نمی دانم می داند که من هر شب دست خالی به تماشای خدا می روم و تمام شب تاب ها برای دست های خالی من دعا می کنند؟ نمی دانم خورشید، تو می دانی یا نه؟ من هیچ وقت کنار خاطر ه ها گریه نمی کنم. غمگین نباش. خدا همیشه به من صبر می دهد. به مادر بگو خورشید. بگو اینجا یادآوری روزهایی است که نبودی. بگو اینجا بهترین ترانه های مادر را کسی در گوشم زمزمه می کند که مادرم نیست و نامه هایی که هر خطش با خون دلم رنگ می شود با دستان او برای خدا می نویسم. و خاکستر نامه هایم را هر شب در عقیق چشمان ماه می بینم. می بینم که نامه هایم آنقدر سوزناک است که در قلب نقره ای ماه می سوزد. به نبودنت سوگند مادر کسی شبیه تو دست از خیالم برنمی دارد. او را هر روز در خانه بچه های آسمان می بینم که با چشمانی که از آینه پاکترند نگاهم می کند. دستان ناتوانم را در دست می گیرد و پاهای معلولم را در آغوش می گیرد. این انتهای تمام نامه های عاشقانه ام بود مادر! حالا دختری که پلک هایش برای دیدنت تکان نمی خورد، میان خانه ای که به رنگ آسمان است به انتظارت نشسته، به گمانت می توانم فراموشت کنم مادر! می دانی ندیدنت خنجری است که تکه تکه می کند، تمام وجودم را! وسالها بعد قلبی پاره پاره هنوز برای تو می تپد و دختری شبیه من هر شب برایت لا لا یی می خواند. نمی دانم مادر تو مرا نمی خواستی یا زندگی؟ نمی دانم کدامتان نامهربانتر بودید؟ نمی دانم معلول بودنم برای تو سخت تر بود یا برای زندگی اما آن شب که برای خورشید درد دل می کردم شنیدم که گفت: شب عاشق نگاه توست خدا، فقط پناه توست. بمان بهترین من بمان زمین سرای توست. پس می مانم مادر، می مانم و با تن رنجور و ناتوانم به جنگ زندگی می روم، می مانم و به خاطر بودنم و شب خدا را شکر می کنم. او تنها کسی است که تمام شب با دقت به حرف هایم گوش می دهد او تمام آرامش من و قدرت پاهای ناتوانم است. یادت نرود مادر خدا همیشه به من صبر می دهد. در گوشه ای از شهرمن، خانه کوچکی هست که ساکنانش آن را به آسمان پیوند زده اند. اگر روزی از بی مهری مردمان زمین دلت گرفت، سری به آسمان بزن که در آن خانه کوچک ، آسمان بی صبرانه چشم انتظار توست. من هم در یک ظهر گرم تابستان، کوچه پس کوچه های قیطریه را طی کردم و در یک بن بست خلوت زنگ خانه بچه های آسمان را به صدا در آوردم. بچه های آسمان، معلولین جسمی و ذهنی هستندکه در آن خانه کوچک گرد هم آمده اند

منبع دل های پاک بچه های فیس بوک